Donderdag: mount Fuji & Shinjuku

Dé dag waar we allemaal (behalve Tessa, die gaat nog wat shoppen in het centrum) naar uitkijken. Iets wat ik ook nog nooit op mijn vorige reizen bezocht heb: mount Fuji, Fujisan voor de vrienden.
Zonder voorbereiden trekken we richting Shinjuku-station. Hopelijk is de bus niet volzet. Want er rijden maar 2 bussen per dag heen en 2 bussen terug. En wij willen op de 2de bus geraken, die niet zo vroeg vertrekt als de eerste.
En we hebben goed gegokt. Met nog geen 10man op de bus trekken we richting Fuji (2,5u rijden, +/- 40€ heen en terug).
De busrit is ideaal om wat slaap in de halen. Lizzy en Snoeckie slapen al snel, ik kijk nog wat rond en neem nog wat foto’s.
Iets voorbij halfweg beginnen we de berg te zien. Een blauwe hemel met enkele wolkjes. Ideaal om een berg op te kruipen dachten we. We passeren een pretpark met de zaligste rollercoasters die we ooit zagen. En hier in tegenstelling tot in Disney, geen massa volk. Wij weten al welk pretpark we doen volgende keer we terug naar Tokyo komen!

Na de beklimming met de bus komen we iets vroeger dan gepland aan in het 5de station van de Fuji-berg. 2000 en nog wat meters hoog. Van de 3700 en nog wat meters in totaal.
De onvoorziene drievuldigheid verliet bus en…beseften dat het toch iets frisser dan verwacht was. Dit verklaart alweer waarom de Japanners rond de bus wat raar keken toen ze ons zagen uitstappen. 7 graden i.p.v. de verwachtte 15 à 20graden…het kon erger!

  
Het duurt geen tien minuten of een groepje Japanners (of Chinezen) spreekt ons aan: ze willen met Snoeckie en Lizzy op de foto. De blonde dames in zomerse tenue (lees korte jeansshort en topje) zijn blijkbaar in trek want al snel volgen nog enkele fotoshoots. Ik lig dubbel van het lachen en we profiteren ervan om ook hen foto’s van ons te laten trekken zodat we samen op de foto staan.

Na een bezoekje aan de locale souvenirwinkeltjes zien we in de verte wolken afkomen. Aangezien we echt geen warmere kledij bijhebben besluiten we dan maar een hapje te gaan eten. En nog een koffie te drinken. En nog wat souvenirwinkels te doen. Want de wolkjes zijn gearriveerd! Alles zolang we maar niet buiten in de kou moeten gaan staan. De minuten slenteren voorbij. Busje komt zo! En dan is dit het uitzicht: mount Foetsie doet z’n naam alle eer aan…

Terug naar Shinjuku dan maar. We vinden ergens een wirwar van barretjes en kleine Yakitori-restaurants en besluiten hier enkele GT’s en rums en whisky’s te nuttigen. Al snel krijgen we companie van Japanse zakenmannen die op after-work kroegentocht zijn en al snel krijgen we drankjes aangeboden.

 

Sake for god’sake. We leren hoe we sake moeten drinken (glaasje sake in kommetje met sake, zout op rand van kommetje en dan drinken zoals tequila). Niet lekker maar wel leuk om eens te proberen.

Steve Aoki look-a-like at bar Albatross

Sake-time

Mariko en Tessa vergezellen ons en we gaan nog iets eten voor we terug naar Musashi-Koganei gaan. De futon zal deugd doen! Morgen de laatste dag: souvenir-shopping voor ons en Studio Ghibli voor Tessa. En dan de valiezen vullen om terug te keren naar huis.

De tijd vliegt gewoon voorbij hier.

Woensdag: Akihabara & Ikebukuru

Vandaag weer een rustig dagje om gisteren te compenseren.
We trekken naar de electronica-buurt Akihabara om wat rond te slenteren. Hier zie je hoofdzakelijk duty-free shops en gamezalen waardoor we bijna de enige meisjes op straat zijn.
Op elke hoek van de straat staat een meisje in haar meidkostuum klanten te lokken voor de maid-bars. Dit zijn bars waar ze je bedienen als koningen, gesprekken met je aangaan, allemaal om de eenzaamheid van sommige Japanners op te vullen.
Het viel ons gisteren op hoe individueel de Japanners zijn. Vele van hun infrastructuren zijn gericht op 1persoon. Tafeltjes in een restaurant of koffiehuis zijn vaak gericht naar een muur, de keuken of een raam, waardoor je naast elkaar zit, 1 per 1. In Disneyland mogen mensen die alleen in attracties gaan langs de supersnelle lijn. Om de oneven gaatjes in de attracties op te vullen.
Sociale interactie op restaurant is ook vaak moeilijk aangezien je meestal in een soort privé-kamer zit waardoor je echt geen contact hebt met de tafel naast je.
Maar terug naar Akihabara dus. Voor Dimitri spaart Nintendo en Famicom spullen, dus dit is de ideale moment om zijn whishlist te vervolledigen. We hebben enkele spelletjes gevonden in een Traders-shop, dus iemand zal heel blij zijn!
We lopen wat door de straten en stappen een Pachinko gokzaal binnen. Wat een hels lawaai! Dat je hier uren kunt spenderen begrijpen we niet echt. Hoorndol zou ik hier worden!
Mannen in kostuum die na hun werk wat spelletjes komen spelen in de Taito-game toren. Het kan. Drummen, dj’n, guitar heroes spelen. Allemaal schuiven ze mooi aan om hun ding te doen. Wij staan erbij en kijken ernaar. Vol ongeloof.
Na een tip van een anonieme Belgische vriend stappen we ook de 7-verdiepingen grote seks-shop binnen.
Ok, Japanners zijn wat gek, maar wat we hier zien tart gewoonweg elke verbeelding. Voor elke fetisj wat wils. Vooral de “anale kralen afdeling” was vrij populair bij de Japanse mannen, naast de how-to-build-your-own-sexdoll afdeling. Zo in shock dat ik er bijna van de trap van viel 😉
Aangezien we in onze cityguide gelezen hadden dat de eerste KitKat-store zich geopend heeft in Ikebukuru moeten we ook daar heen.
Wat een teleurstelling! Een kraampje zoals in de Inno, meer niet. Al een geluk dat net dat kraampje in een huge afdeling lag van allerlei lokale culinaire specialiteiten. De lekkerste sushi, tempura, yakitori en salades lagen hier voor onze ogen tentoongesteld op de mooiste bordjes en schoteltjes. Het was snel beslist: we gaan even decadent doen en kopen hier ons avondeten. Salades met inktvis, parmaham, avocado en brocolli vanalles een beetje met vers Frans stokbrood. Jammie!
Een langs de winkel om lekker green Kirin beer en onze culinaire avond kan beginnen!
Itadakemas!!!

Dinsdag: Disney Sea

Van Mariko’s ouders kregen we als cadeau geld om onze tickets voor Disney mee te kopen.
Een gratis dagje pretparken, altijd leuk!
Reeds van in Tokyo station zagen we welke richting we uitmoesten: Maihama station ofwel, volg de Disney-freaks met hun Disney-tenue, Disney-rugzakje vol met Disney-sleutelhangers of de meisjes met hun haar in 2 dotten alsof ze Mickey of Minnie Mouse waren. We vielen duidelijk uit de boot. Iedereen had wel iets van Disney aan, wij niet.

Niet enkel Disney-spullen nemen ze mee. Ook knuffelberen, hoe meer hoe liever.

and oh-yeah, don’t forget to bring all your stuffed animals!

En trolley’s, om later op de dag vol te proppen met Disney-Stuff gekocht in het park.

Make sure to dress Disney when going to the park. If not, you’re no real fanatic

Wij besluiten naar Disney-Sea te gaan, dit omdat het gewone Disney-park praktisch gelijk is aan dat van Parijs. Dus we gaan voor iets nieuws.
Het is er druk, superdruk. We schuiven aan aan de populairste attractie: The tower of terror. Na 1u schuiven in 28graden geven we op. We zouden nog 1,5u moeten aanschuiven hebben, maar wij, in tegenstelling tot de Japanners hier, zijn niet zot.

Terror, exactly, because of the huge cue (170min)

Ondertussen was Liesbeth het park reeds doorgelopen om ons een fast-pass te halen voor enkele attracties. Wel een handig systeem. Je schuift even aan voor een attractie en je krijgt een ticketje waarmee je op een bepaald uur langs de “snelle rij” mag passeren. Echter moet je 3u per fastpass-aanvraag laten. Hadden we dat op voorhand geweten hadden we voor te Tower of Terror dit ook kunnen aanvragen maar 2u nadat het park open was waren de fast-passes voor die attractie al “op”. Zelfs voor de eetkraampjes vormen zich rijen van enkele 10-tallen meters. Pfff… Dan maar de andere, minder spectaculaire attracties: Indiana Jones, Vliegend tapijt, bootjes van Sinbad, de raging spirit, een stoomboot rond het park…

Uiteindelijk nog vlot enkele attracties gedaan maar onze conclusie was al snel gemaakt: teveel volk voor dit park. En dat op een weekdag. Wat moet dit in een weekend zijn? Al een geluk dat wij gratis gingen, anders was het zonde van het geld geweest, wij zijn té verwend met onze Walibi en consoorten. Dat is duidelijk.

Maar toch is het de moeite om te zien. Het is een supermooi park, met veel wacko mensen. Het personeel is supervriendelijk en het eten is er lekker. De avond-show op het water was mooi om zien: vuur,licht en water wisselen elkaar af, met een spectaculaire vulkaan op de achtergrond. Een echt sprookje!

En wat betreft het aanschuiven: let it go, let it goooooooo!!!

Maandag: Yokohama

Vandaag is het “oude mensen dag”. Een nationale feestdag dus zowel Jan en Mariko hebben vrijaf. We spreken met Jan af in Yokohama station. Aangezien hij daar werkt kent hij de stad die even buiten Tokyo ligt als z’n broekzak. Yokohama is de stad die bekend staat om haar groot reuzenrad en de haven. Het is een vrij nieuwe stad en ze voelt ook vrij Europees aan.
We starten met de rondleiding in de buurt van de “Yokohamase” Mercator.
In de verte zien we in het midden van het centrum een mini-pretpark met rollercoasters liggen. De oogjes beginnen te glunderen. Gaan we daar in? Oh-ja! We kopen een ticketje en gaan aanschuiven voor de Vanish. Een roze rollercoaster die plots in de grond verdwijnt. Kort maar krachtig, niet overkop. Ideaal voorsmaakje voor onze trip naar Disney Sea van morgen.
We wandelen verder richting de pier van Yokohama. Het is mooi weer en dus vrij druk in de stad. Mensen zitten op een matje met hun gezin een lekkere bento-box te verorberen. Wij kopen een pintje en kuieren rustig verder richting China Town.
Een drukte van jewelste! Massa’s restaurantjes die allemaal dezelfde dim sum’s verkopen, massa’s souvenirwinkels die allemaal dezelfde “made in China” brol verkopen.
In een smal steegje kruipen we een donker vuil kot binnen. Hier gaan we vers geraspte noedels eten, in een iet-wat pikante saus. Super lekker en goedkoop, maar o-zo pikant. Heerlijk gewoon! Het fijna aan Japan is dat je steeds gatis fris water krijgt aan tafel. Dit konden we hier goed gebruiken.
Na de lunch lopen we nog wat verder de stad in en passeren we langs het stadion van de Yokohama Baystars. Een van de betere baseball-clubs van Japan. Er is een match bezig, maar aangezien die uitverkocht is kunnen we geen kijkje nemen in het stadion. Er heerst wel een leuke sfeer rond het stadion dus kijken we de boel af op ons gemak.
Aangezien Jan vanavond op business-trip vertrekt nemen we afscheid.
Wij passeren nog even langs het mini pretpark en kruipen de metro op richting Kichijoji.
Daar hebben we afgesproken met de broer van Mariko, Tomoaki.
We drinken wat biertjes en een litertje GT. We eten wat pizza en fried chicken. We praten wat bij, de dag avond voorbij.
Vroeg in ons bed, want morgen wachten Micky & Minnie. Dankjewel mama en papa van Mariko voor de tickets!

Zaterdag & zondag: Kichijoji + Higashimurayama

Zaterdag: meet the friends.
Na een wild nachtje Jägermeister kappen worden we pas in de namiddag wakker. Tessa trekt op zichzelf naar Akihabara. De rest blijft slaperig/katerig achter op het appartement.
Tegen 16u trekken we richting Kichijojo waar we door de smalle, gezellige straatjes “slenteren”. Gezien het een verlengd weekend is, is er veel volk op straat.
De lokale tempels beleven dit weekend hun hoogdagen. Stoeten met springende en zingende (al dan niet dronken) Japanners die een soort mini-tempel door de smalle straatjes dragen. Een beetje de processie van Echternach, maar dan met alcohol: zo omschreef Jan dit type “festival”. Jan? Ja, we hebben afgesproken met Jan. Een Waasmunsteraar en ex-klasgenoot van mij. Hij woont en werkt voor een Belgisch bedrijf in Tokyo. En zag het wel zitten om samen me ons en Mariko’s vrienden de karaoke en clubs in te duiken. We spreken af in de Hub-bar aan het station waar ook Tessa ons tegemoet komt. We hebben chance: het is happy-hour en dan kost een liter gin-tonic 6€. We zijn weer vertrokken.
Maar eerst, een hapje eten. We gaan naar een gezellig Yakitori-restaurant. Letterlijk vertaald: kip op stokje, dus eten we hoofdzakelijk kip-stuff. Kippenhartjes, kippenkraakbeen, kippenwit. Alles in het mondje.
Na het eten gaan we naar de karaoke. Miharu, Kanako en Yumi vergezellen ons. Whisky-cola’s, Gin tonic’s, mojito’s en potten bier, ze gaan vlotjes binnen. Zo vlot dat we de laatste metro aan ons voorbij laten gaan en beslissen om dan maar nachtje door te doen en verder te zingen. Mariah, the Beegees, Earth wind & Fire, Abba… Maar ook de hip-hop hits waarop Jan kan rappen passeren de revue. De Japanse meisje verlaten ons, de plooiers hebben kindjes die morgenvroeg waarschijnlijk wakker zijn als wij gaan slapen.
Aangezien we niet de hele nacht door kunnen zingen, de kwaliteit van de stemmen en keuze van de nummers gaan achteruit naarmate de glazen verdampen, beslissen we om naar een nachtclub te gaan. Hip-hop gangsta shizzle mofo’s! Een underground Japanse hip-hop club waar wij met ons 6’n binnenvallen en in de GT’s vliegen. Wanneer MC Snoeckie de micro overneemt van de locale MC komen we niet meer bij. De helft vertrekt rond half4 met de taxi naar huis, de andere helft wacht op de eerste metro en gaan nog een euro-deal stekken in de Macdo. Om 5u (ongeveer) liggen we allemaal netjes op de futton… Het was weer mooi!

Zondag: meet the parents
De anti-katerdrankjes doen vrij goed hun ding, de vermoeidheid wat minder. Tegen 16u trekken we er weer een op uit. In de lokale drogisterij maken we ons mooi voor “the family dinner”. Mariko’s familie (mama,papa en suikertante Keiko) wil ons kost wat kost ontmoeten gaan we allemaal samen dinneren. Bestemming Ristorante “Mon” in Higashimurayama. Dat het zal kosten is al snel duidelijk.
Reeds vanop de oprit merken we al: dit is een toppertje. In een mooie Japanse tuin, tussen de bamboe verscholen, liggen 3 poepchique restaurants. Wij gaan voor de Frans-Italiaanse keuken. Bij de mon. De eigenaar van dit restaurant kookt voor zijn plezier, gezien hij al “binnen” is van zijn keten met andere restaurants.
We starten met een coupe Champagne, eens iets anders dan de GT’s. We scoren snel nog even wat punten door onze chocolade en wijn af te geven en daar komen de gangen aan. De 9 gangen volgen elkaar in sneltempo op. Tijd om tussen 2 gangen snel te plassen is er nauwelijks. Time is money! In sneltreinvaart de menu:

– Wulken (met aangepaste witte wijn)
– Pompoensoepje met room en peper
– bordje met carpaccio van witte vis, gefrituurde surimi met aubergine, paté de campagne met chicorei en graantjesmosterd, brunoise van tomaat met mascarpone
– Pallet van rauwe groenten met saus: witloof, wortel, okra, komkommer, radijs, pompoen, groene peper en een soort Japanse ui
– Spaghetti al pomodori met scampi en groene papaya
– Gefrituurde vissensperma in gorgonzolasaus met shitake (don’t ask, just Google)
– Eendenborstfilet met veenbessensaus en courgette (met aangepaste Italiaanse rode wijn)
– Wagyu-beef met gestoomde krieltjes in de schil, pompoen en bruine truffel-saus
– Passievrucht bavarois met moelleux, torentje van Vanille-mokka en lemon crumble met verse vijgen en druiven gemarineerd in Cognac met koffie of thee. Natuurlijk voor Mariko gebracht met kaarsjes op en met al het keukenpersoneel zingend rond de tafel. Hiep hiep hiep, hoera!

Tante betaalt in een hoekje de rekening (aan gemiddeld een 25000yen de man) en de taxi’s staan ons op te wachten. Nog snel even een foto-momentje buiten en hoppa op 2,5u zitten ons 9 gangen in ons lijf.

Met buikjes vol kruipen we op de futton. Miljaar, dat het lekker was!

<img

Vrijdag: Kamakura & Jägermeister

Na al het zondigen van gisteren gaan we vandaag terug de spirituele toer op. Richting Kamakura, een kuststadje onder Tokyo & Yokohama waar de grote Boeddha staat.
Dit is de ideale daguitstap om de drukte van Tokyo even te ontvluchten.
We nemen de rechtstreekse trein vanuit Shinjuku naar Kamakura (Station Hase voor de boeddha). Geen hoge gebouwen meer, geen duizenden mensen rondom ons. En een stralende blauwe lucht.

Na het boeddha standbeeld bezoeken we de Hasederam tempel. Dit is volgens mij één van de mooiste tempels van groot Tokyo. Vooral z’n tuinen met kleine boeddha-beeldjes verscholen tussen het groen zijn prachtig.

Trainstop “Hase” hides a few mus-see places near Kamakura such as the Buddha-statue, Hase Shrine and it’s garden, Hase beach.

Vanaf de heuvel waar de tempel staat heb je een prachtig zicht op de baai van Hase. Gezien het mooie weer kunnen we het niet laten om even tot beneden aan het strand te gaan. Een verlaten strand, enkel gebruikt door surfers en vissers want Japanners gaan niet naar het strand. Bruin zien is not-done.

tanning is not done in Japan, windsurfing is.

Na een lichte lunch in een Hawaiaans-getint restaurantje nemen we de trein naar Kamakura-centrum. Ook hier staat nog een grote tempel, Tsurugaoka tempel volgens mijn Japanse tolk.

We lopen via Komachi-dori, een winkelstraat met typische Japanse winkels: stokjes, keramiek, softijs met pruimensmaak, rijstcrackers… Yes, die testen we snel even uit. Elks kiest op het zicht enkele crackers uit en we proeven allemaal. Niet te vreten gewoon! Enkel de strafste cracker van de hoop, met wasabi, valt nog mee omdat onze mond verdoofd is van de wasabi.
Moeten we blussen met een lekkere iced coconut Latté en een french toast met ijs dachten we. Heerlijk!

French toast with mango and ricotta

Na het vieruurtje gaan we nog snel even de echte tempel van Kamakura bezoeken. Ook hier weer mooie Japanse tuinen, vijvers met koi’s, en verscholen prieeltjes om je goden te vereren.

The Shrine and the gardens are located on a 5minute walk from Kamakura station. You can walk to the park walking trough the traditional Japanese shoppingstreet or by the pedestrian-only road

Op de terugweg naar huis gaan we even langs de supermarkt, vanavond eten we rustig boterhammetjes en drinken we groen bier, een beetje op ons lijn letten nietwaar?
Om 12u vieren we Mariko’s verjaardag met een flesje Jägermeister en de après-ski megamix van YouTube. Vette party in het kleine appartement tot de vroege uurtjes.
De oude vrouwen blijven vandaag dus rustig in de buurt plakken, terwijl Tessa al onderweg is naar Akihabara. Klaar om helemaal (hopelijk enkel figuurlijk) te verdwalen in Tokyo.

Donderdag: Nakano & Shinjuku

De dagen worden zwaarder, het opstaan verloopt minder vlot als gewoonlijk. Dus weer een “rustige” dag in het verschiet. Shoppen in Nakano-Broadway, een shoppingcenter met verschillende kleine winkeltjes met hoofdzakelijk anime en manga spullen. Goed dat we dit net vandaag doen want het water is met bakken naar beneden gevallen.
Toch tot iets na de middag, want om 14u scheen de zon alsof het al enkele weken mooi weer is.
In de namiddag gaan we naar Shinjuki. Een hectische buurt vol winkels, hoge gebouwen en speciale buurten.
Liesbeth en Tessa bezoeken een cat-café terwijl Katherine en ik speciale mensen keuren op straat. Ja, hier betaal je geld om op café te zitten en katten te aaien, een soort van katprostitutie. En naar het schijnt zat het café vol mensen. Dus dit is echt iets populairs hier.
Van de ene prostitutie naar de andere. Van de katten naar de hoeren. In Kabuki-cho lopen we door de lawaaierige straten met love hotels voor jonge verliefden die thuis hun ding niet kunnen of mogen doen. Waar pooiers mannen aanspreken om een bezoekje te brengen aan hun “bars”. Echte prostitutie is verboden in Japan, dus lossen ze het hier op door bars te bouwen, vaak verscholen achter een game-zaal of een massagesalon.
Wanneer we op de hoek van een kruispunt de boel afkijken worden we aangesproken door Kelly. Deze Ghanees is, zoals hij zichzelf noemt, self-made miljonair en bezit enkele bars en 5 meisjes. Heeft 2 kinderen in China, 2 in Japan, 2 in Ghana en uit België zou hij er ook wel nog willen. Hij legt ons uit hoe alles in zijn werk gaat en wat hij zoal verdiend. Omdat Japan volgens hem toch niet zo veilig is als we denken geeft hij ons z’n nummer. “When in trouble, just contact me. I know what to do and will help you out”. R.Kelly to the rescue! Leuk zo’n info, maar op de duur wordt het wat ongemakkelijk en met de perfecte timing komt Mariko aan bij ons en kunnen we verder.
Op naar de Golden Gai-bars. Een kleine wijk waar op nog geen 500m2 een 270-tal bars van nog geen 10m2 liggen. In de Rough-guide Tokyo werd vermeld dat de favoriete bar van Q. Tarantino zich hier bevind, dus die moeten we bezoeken. La Jetée. Doorheen de smalle straatjes vinden we de bar niet. En dan is het handig dat er een local meehuppelt: Mariko belt de bar op en binnen de kortste keren zitten we op de plaats waar mr. Tarantino regelmatig aan z’n drankje sipt. Ik vermoed dat er max 10man in de zaak kan. Lekker knus bij elkaar, maar supergezellig. Supervoordelig dan weer niet. Je betaalt hier geld om te “mogen” zitten (1000yen) en daarbovenop nog eens je drankje. Voor 5 personen en 5 (sterke) drankjes en 3 sneetjes rauwe ham uit een pakje betaalden we net iets meer dan 75€. In vergelijking met de 350yen gin-tonics van begin van deze week was dat wel even “schrikken”. Maar dit plaatsje mag je gewoonweg niet aan je laten voorbij gaan.
Na de apéro moeten we natuurlijk ook nog een hapje eten. We gaan naar Daidaiya, een fancy restaurant, in onze ogen, waar we de lekkerste sushi en sashimi EVER eten. Inktvis, tonijn, sint-jacobsnoten, zalm… Overheerlijk!
En nu terug onze futton op. De dagen vliegen hier voorbij. Maar zijn toch o-zo-zalig!

Groetjes, Tessa,Katherine, Liesbeth, Mariko en Yomi

Weetjes van dag:
– ik ben niet de enige met muggenbeten, we hebben er allemaal van. (Maar voelen ons echt niet ziek worden ofzo, dus geen paniek daar thuis)
– de eerste souvenirs zijn binnen!
– de metro-overstroming is niet in de buurt van Tokyo, wij zijn dus A-OK! (Is in Hokaido, het noordelijk eiland van Japan)
– De k-pop band My Name gaf vanavond een concert in Tokyo (voor de fans)
– Een doos Godiva-pralines met 16stuks kost hier rond de 45€. Ben ik blij dat we de onze in België kochtten!

Woensdag: Harajuku & Ebisu

Het zal vandaag een kortere post worden.
1. Omdat we vandaag vooral geshopt hebben.
2. Omdat het nu half 12 is en ik ook graag eens langer wil slapen. De wallen onder mijn ogen maken mij dit duidelijk.

Deze ochtend bezochten we Meiji Shrine. Een tempel in het Yoyogi park, dat uitzonderlijk gesloten is voor het publiek wegens angst voor kokkelkoorts. Dengue fever is me niet onbekend. Komt vaak voor in Paraguay dus ik ben er al genoeg voor gewaarschuwd. Voor de muggen die dit verspreiden wordt dus één van de grootste en mooiste parken van Tokyo afgesloten. Alsof die muggen weten waar ze wel en niet mogen vliegen…Bij het bezoek aan de whishing well (die tussen de bomen aan het water ligt) worden we vriendelijk verzocht muggenspray te gebruiken. We zijn nog geen 100m ver en natuurlijk word ik gestoken, door een mug. Lizzy en Katherine vertrouwen het al niet te snel en in sneltempo werken we dit stukje park af. Aangezien ik nog geen koorts heb en niet stijf ben zetten we onze dagtrip verder.
Genoeg park en tempels, tijd voor fun!
Lachen met de Harajuku-girls. Een kleurig allegaartje van Japanse tienermeisjes (en jongens) met een “speciale” kledingstijl. We kuieren met de Kodak in aanslag door Takeshita-dori. Dé shoppingstraat voor puberaal Tokyo. We geven onze ogen de kost. Live-beelden worden verzonden aan de vriendinnen in België en deze kunnen dus mee-brullen met ons.
Na een pannenkoek met slagroom, aardbeien en cheesecake in een horentje gaan we op souvenirjacht in Kiddyland. De favoriete speelgoed winkel van de kroost Pitt-Jolie. Hello Kitty, Totoro, Disney, Lego, Starwars… 5 verdiepingen vol. Een ontplofte suikerspin is er niets tegen.
Na onze vermoeiende dag, echt wel enkele kilometers “geslenterd”, gaan we Okonomiyaki eten in Ebisu. Een omelet met vanalles en nog wat in, oorspronkelijk uit Osaka en Hiroshima. Zoals gewoonlijk weer überlekker.
De metrorit huiswaarts was weer gieren. Zatte Japanners die van hun afterwork-drinks komen, slapende Japanners, bleke Japanners die op punt staan over te geven… Je ziet hier toch wat passeren. Het is nu de derde keer dat ik hier ben en nog steeds moet ik in m’n ogen wrijven van wat ik hier allemaal zie. Sowieso komen er nog volgende keren.

Dit was het dan voor vandaag. Morgen weer met meer vertier.

Oyasuminasai! (Slaapwel)

Weetjes van de dag:
– Japanners kunnen rechtop slapen
– Sokken zijn cool, hip en trendy. Maakt niet uit welk motiefje en in welke soort schoenen.
– Muggenspray werkt niet zo goed.
– Brook’s Café’s all-you-can-drink formule is ideaal bij een hevige regenbui

Dinsdag: Asakusa & Ginza

Vroeg uit de veren. Een heuse toeristische dag voor de boeg. Gordijnen open, zonnestralen schijnen in de ogen. Yes! Sunshine! Ideaal weertje om de hoogste toren van Japan te bezoeken. De Sky Tree Tower lijkt van op een afstand klein. Katherine had hem veel groter verwacht, ik gok tien keer onze peperbus, minstens.
Wel het scheelt eigenlijk niet veel: 634m staal komt steeds dichter op ons af. Corrigerend zegt Katherine, goh het valt toch iets groter uit precies.
We schuiven aan voor een ticketje: in mooie lijntjes. Dat doen ze hier graag: voor restaurants, voor de metrodeuren, op de roltrap… Allemaal mooi gedisciplineerd achter elkaar. Geen vuile voorstekers. Geen lawaai. Gewoon rustig wachten.
Spanning stijgt wanneer we in de lift kruipen. Hoe hoog is dat nu eigenlijk? Wel, hoog genoeg om je oren drie keer te doen “ploffen” zoals je op het vliegtuig meemaakt. 50seconden en je bent 350m hoger.
En dan, een onbeschrijfelijk uitzicht. Gebouwen zo ver je kunt kijken. En fotocamera’s, alsof Brad en Angelina in de verte aan het trouwen zijn.
Het hoogste punt bezoeken we niet (450m). 10€ bij om alles nóg kleiner te zien? Dan liever een lekkere Tepanyaki-burger uit de Macdo.
In de namiddag gaan we de godsdienstige toer op. Sensoji Shrine en de bijhorende beeldentuin.
Ik voel me een toeristische gids wanneer ik aan de meiden de uitleg geef over de verschillende rituelen die zich hier afspelen. Helende wierook, horoscoop stokjes, handgeklap en bidden. Misschien een carrière-switch in het verschiet?
Van al dat fotograferen werden we toch wat dorstig. Zo dorstig dat we echt het eerste het beste plaatsje innamen en wat pintjes bestelden. Wisten we veel dat de uitbater precies in geen maanden volk gezien had. Wei joe flom? Beridjiuhm? Joe pletty guls! We zaten met een slijmbal. Hij liep letterlijk om ons bier, om de nootjes en zelfs om 4 stadsplannetjes van Asakusa. Wist hij veel dat we eigenlijk op de terugweg naar het station waren. Na een handjeschud met ieder van ons nemen we afscheid. Met een smile van hier tot in… Euhm, Toronto dan maar zeker?
Terug de metro op richting Ginza. Shoppingheaven voor de rich and famous. Gucci, Longchamos, Bvlgari, Prada, allemaal passeerden ze de revue. Enkel de C. Louboutin konden we niet zomaar voorbij lopen. Zondere gène én op Teva-slippers stapt Katherine de winkel binnen. Alsof ze niets anders gewoon was. Lizzy en ik volgen, een beetje met schaamrood op onze wangen. Zelf de portier was beter gekleed dan ons. Snel verlaten we de winkel. Helaas zonder rode zolen.
We wachten Mariko op in Loteria, de lokale Macdo maar we zitten hier niet om te eten hé jongens, gewoon voor den dorst en de stoeltjes. Want als ik de blog zo lees eten, drinken en slapen we hier alleen.
Eens Mariko erbij is gaan we…eten! Waarom verdedig ik ons ook nog de zin hierboven?
Zoals elke maaltijd tot nu toe in Japan was het weer supperlekker. Wat sashimi (rauwe plakjes vis), wat salade, wat kip, wat groentjes. Alles smaakt hier zo lekker vers! En ook het Japanse bier valt goed in de smaak. Zo goed zelfs dat we eens niet op ons lappen gaan maar gewoon bij Mariko thuis gaan pintelieren!

Kampai!!! (santé)

Weetjes van de dag:
– In de metro kijk je naar jezelf op je smartphone, minuten aan een stuk. En leg je je haar goed.
– De Sky Tree is wél hoog
– Jin-riksha (mannen die toeristen rondvoeren in een riksha) hebben mooie gespierde benen. En zijn best wel nog knap.
– Groen bier (dat wat Mariko drinkt) is gezonder dan geel bier (dat wat wij drinken). Zegt ze ons nu, bevat de helft kalorieën…tsssss
– Als je van de Toto wc komt moet je op STOP duwen wanneer je uw achterste aan het besproeien bent, anders wordt je broek nat. Hé Katharina?

Maandag: Shibuya

Na een winterslaap tot iets voor de middag kruipen we dan toch af onze futon. We zijn immers niet zover gevlogen om onze tijd hier te verslapen. Met kleine oogjes richting de 7-eleven om een ontbijtje: driehoek boterhammen (zonder korstjes) en een drankje, to go, want we trekken ‘t stad in. Destination Shibuya.
Verbazend vlot stappen we op en af de juiste metro’s. Met als eerste stop: Hatchiko.
Fans van Richard Gere kennen ongetwijfeld de film en dus ook het verhaal van de Japanse hond die elke dag mee met z’n baasje naar het station wandelde en hem braaf opwachtte tot die terug kwam van z’n werk. De niet-fans, wikipedia. Dit hondje staat vereeuwigd aan Shibuya station en is dé meeting-spot.

Hatchiko-statue, meeting spot at Shibuya Crossing

Vlakbij ligt Shibuya crossing, één van de drukste kruispunten ter wereld. Gekend van de film Lost in translation. Voor de niet-fans, wikipedia, of de foto hieronder.

Na enkele uurtjes rondtsjoolen in de drukke straatjes krijgen we een klein hongertje. En dan, dan is er Tripadvisor.
Ichiran, best place in town for noodles. Tested and approved!
Je bestelt aan een automaat wat je wenst. Je steekt ke centjes erin en kiest. Noodles, meer noodles of veel noodles. Dan kies je je sidedishes die in de noodlesoup mogen gedraaid worden: lente-uitjes, champignons, varkenslapjes… En that’s it. Je kiest een vrij hokje uit en gaat zitten. In een hokje ja, zo een beetje zoals bij “blind-date”. Ik zit in een hokje, Katherine zit in een hokje. En tussen ons een houten muurtje. Voor ons gaat er een luikje omhoog. Een papiertje wordt onder onze neus geschoven. Nogmaals moeten we kiezen: gaartijd van de noodles, vetgehalte van de saus, lookgehalte van de saus, pikantheid van de saus. Luikje open, papiertje weg, luikje dicht. Luikje open, kommetje noodles voor je neus, luikje dicht. Itadakemas (smakelijk)! Zo simpel kan het leven zijn. Al stonden er draken in de keuken, we zullen het nooit weten.

Best noodle-soup in town. Cheap, quick and verry tasty!

Ichiran, single person seats. Private-dinning

Na de noodles, Starbucks binnen voor een Chai thee latté én het gratis zicht van bovenaf op Shibuya-crossing.


Snel een parapluutje kopen want het begint te druppelen en dan nog wat sightseeing en windowshoppen.
Tegen 19u komt Mariko ons vergezellen. En hebben we toch wel weer een hongertje zeker?
We gaan deze keer voor een Indische curry, Japan-style. Overheerlijk!

Good price Indian-Japanese rice-curry

Ook de dorst moet gelest worden en dus nemen we de metro naar Kokubunji. Mariko’s hometown.
We gaan naar een gezellige bar die uitgebaat wordt door een Nederlander en z’n zus. And guess what?! Het is nu toch wel girlsnight zeker?
300yen per drankje. Dat is iets meer dan 2€. Gin-tonic-time!!!

Maaaaar gezien we morgen echt wel een hele dag op pad gaan, maken we het niet te laat. Metro op en terug naar Musashi-Koganei. Enkele zatte Japanners die sukkelen om de rechte weg naar huis te vinden later kruipen we moe maar voldaan ons bedje in.

Weetjes van de dag:
– Japanse vrouwen kopen hun schoenen 1 à 2 maten te groot. Waarom? Geen idee, we zoeken het uit.
– Japanse mannen gaan graag iets drinken na het werk. Dat ze zich compleet belachelijk maken door straalbezopen alle kanten uit te gaan, dat weten ze morgen niet meer.
– Van verkoopsters met blauw haar en met babykleren aan mag je geen foto’s trekken
– Van gokkende Japanners eigenlijk ook niet, maar bon, hierbij de foto.

En aangezien de rest hier al ligt te ronken, ga ik dat ook doen. Meer nieuws, morgen!